Artıkişler Kolektifi – 2016 //
Şengal’e gönüllü doktor olarak gitmiş olabilirsiniz. Geri döndüğünüzde gördüklerinizin sessiz çığlığı kulaklarınızdan gitmez. Halep’teki yoldaşlarınızın ölüm haberini duyunca sesiniz, sözünüz sosyal medyada sıkışır, daha da içiniz yanar. Ya da Kobané’de yeniden kurulacak şehrin bahçelerinde filizlenecek bir çiçek dikmek istersiniz, çantanızdaki oyuncaklarla sınırı geçecekken karanlık bir patlama sizi bizden alır. Cizre’de şimdi hayatta olmayan insanların son görüntüsünü kaydetmenin acısıyla ekrana bakamayan biri olursunuz belki de. Ya da Mardin’de öğrencilerinizin birer birer kaybolduğu bir sınıfta hala ders veriyor olmanın anlamını ararsınız. Ankara’da ırkçılığın yerinden ettiği göçmenler için basın açıklaması yapacak 10 kişi ararsınız. Antep’te, İstanbul’da göçmenlerle dayanışmanın bir parçası olacakken fon yönetimlerinde ve metalaşmış acıların pazarlandığı sohbetlerde sıkışır kalırsınız, daha güzel bir dünyaya dair hayallerinizi kırmamak için oralardan da kaçarsınız.
Selanik’te dayanışmanın işgal evlerinde bir anlığına umutlanırsınız. Ardından sözde solcu hükümet, o evleri “mültecilerin barınağı” bahanesi ile yıkarken yeniden başlamak gerek diye sayıklarsınız. Atina’da 7 katlı işgal oteli City Plaza Otel’e elektrik sağlamak için kalabalık olmanın cesareti ile yaratıcı yollar denersiniz. Sonra Zagrep’te iki kişi kalıp demir tellerin ötesinden içeriye sağlık malzemeleri atmaya çalışırsınız. Berlin Oranienplatz’da bir ağacın tepesini, Kreuzberg’de bir okulun çatısını işgal edersiniz, Her yerde aynı sorulara cevaplar ararken Steinbeck’in Bitmeyecek Kavgası’nda herhangi biri olursunuz.
Yeniden başlamak gerek dersiniz. Artık gittiğiniz ev, tek başına kaldıysanız kendi eviniz değildir. Size “işte şimdi batıya gelebildin” dediklerinde elinizde dönüş bileti, geride kalanlardan biri olursunuz…